ملکه موسیقی مردمی ۷۵ ساله شد
جون بائز ۷۵ ساله “ملکه موسیقی مردمی” با ترانههای پرشورش در سراسر دنیای ناآرام ما حضور دارد و همچنان محبوبترین خوانندۀ کسانی است که به آیندهای بهتر امید دارند.
جون بائز بیگمان در سراسر جهان محبوبترین خوانندۀ همه کسانی است که وضعیت کنونی جهان را شایسته آدمی نمیدانند و به آیندهای بهتر و انسانیتر امیدوار هستند. موسیقی و تعهد سیاسی در آثار کمتر هنرمندی تا این حد به هم آمیخته و با هم یگانه شدهاند.
در ترانههای او به سادگی میتوان ردونشان مبارزات پنجاه سال اخیر جهان را پیگیری کرد. نام و آوازۀ او با جنبش مدنی امریکا علیه نژادپرستی بالا گرفت. او در سال ۱۹۶۳ در مارش بزرگ واشنگتن با گیتارش در کنار مارتین لوتر کینگ بود، روزی که ندای رهبر بزرگ جنبش سیاهان در میان جمعیت طنین انداخت: “من یک آرزو دارم!” و از رؤیای رسیدن به جهانی فارغ از قیدوبندهای نژادی گفت.
جون بائز در جنبش ضدجنگ ویتنام هم، که تمام جهان را به دو اردوگاه بزرگ تقسیم کرد و در امریکا صلحدوستان را در برابر جنگطلبان قرار داد، حضور داشت. در طول سال ۱۹۶۷ در گردهماییهای سیاسی ضدجنگ فعالانه شرکت کرد، دو بار به دست مأموران پلیس دستگیر شد و چند هفته را در زندان گذراند.
جون بائز در جنبش اعتراض به آپارتاید در کنار نلسون ماندلا بود و در جنبش دموکراتیک اروپای شرقی در کنار واسلاو هاول.
برای مبارزان آزادی او در کنار باب دایلن، یکی از دو صدای اصلی اعتراض به اختناق و نابرابری بود و “ملکه موسیقی مردمی” لقب گرفت.
در دهههای اخیر برخی افسوس میخوردند که جون بائز قدرت گیتار و گرمای ویژۀ صدای خود را از دست داده است، اما حدود یک سال پیش بود که باب دایلن در مراسم اعطای جایزه گرمی به روی صحنه رفت و به صدای رسا اعلام کرد: «جون بائز ملکه موسیقی فولک بود و هنوز هم هست».