حکومت وحدت ملی افغانستان معصومه مرادی را به عنوان والی ولایت دور افتاده دایکندی معرفی کرده است. اشرف غنی، رییس جمهوری قول داده که سه والی دیگر را هم از میان زنان انتخاب کند.
خانم مرادی در رشته مدیریت دکتری دارد. او از ولایت بامیان است و از هفت سال پیش به این طرف با خانواده در کابل زندگی می‌کند.
او دومین والی زن در تاریخ افغانستان است. پیش از او حبیبه سرابی والی بامیان هم زن بود.
هر دوی این والیان زن در مناطق هزاره نشین مأموریت یافته‌اند.
به نظر می‌رسد جو سیاسی افغانستان در برخی مناطق برای پذیرش زنان در سطوح بالای رهبری بازتر می‌شود.
۹ ماه پس از تشکیل حکومت وحدت ملی تصمیم‌گیری‌ها در مورد زنان بیشتر روشن می‌شود.
زنان در سطوح بالای مدیریت بسیاری از وزارت‌خانه‌ها و ولایات افغانستان کم‌کم دارند سهم بیشتری از قدرت را به دست می‌آورند. بر اساس قانون اساسی افغانستان، ۲۵ در صد از کرسی‌های مجلس نمایندگان،۲۰ درصد در شوراهای ولایتی و ۲۵ در صد مجلس سنا سهم زنان است.
بر اساس تعهدات انتخاباتی رهبران دولت وحدت ملی، قرار است زنان نقش شایسته‌ای در سایر نهادهای قدرت هم داشته باشند.
معصومه مرادی پس از معرفی شدنش به عنوان اولین والی زن حکومت وحدت ملی، مردم‌داری را شروع کرده است. او قرار است به ولایت دایکندی یکی از دورافتاده‌ترین ولایات در مناطق مرکزی افغانستان برود. دایکندی در گذشته ولسوالی بود و در سال۱۳۸۳ خورشیدی به ولایت ارتقا یافت.
خانم مرادی تاکنون دایکندی را به چشم ندیده است.
او هنوز مقامش را اشغال نکرده است که گروهی از مردان دایکندی برای تبریکی نزد او می‌آیند. همزمان تعداد از نماینده‌های مجلس دایکندی با برپایی خیمه‌های تحصن در برابر ساختمان ولایت دایکندی با رفتن خانم مردای به ولایت‌شان مخالفت کرده‌ و او را “کم‌تجربه” خوانده‌اند.
دایکندی حتی یک وجب جاده آسفالتی ندارد. دایکندی ولایتی با نیم میلیون جمعیت است که دارای ۹ ولسوالی است.
ساکنان ولایت دایکندی فارسی‌زبان هستند و تعدادی پشتوزبان هم در آن زندگی می‌کنند. بر اساس یک گزارش تازه، حتی یک پزشک متخصص زنان هم در این ولایت وجود ندارد. بیشتر جمعیت ولایت دایکندی نزدیک به خط فقر زندگی می‌کنند.
خانم مرادی می‌گوید: “تصمیمم برای کار کردن جدی است، چیزی که لازم بود، حمایت مردم است که تا حالا داشته‌ام و از این به بعد هم تلاش می‌کنم آن را تقویت کنم.”
بودجه توسعه‌ای برای سال پیش رو در این ولایت تا هنوز وجود ندارد. اما خانم مرادی باور دارد که رفتن او به این ولایت می‌تواند آن را در مرکز توجه قرار دهد.
او می‌گوید: “دو کار اساسی که می‌خواهم در اولین روزها برای دایکندی انجام دهم. یکی این که برای زنان امکانات ابتدایی را در بخش صحت فراهم کنم، از جمله یک بیمارستان مجهز. دوم توجه من روی بهتر ساختن وضعیت معارف (آموزش و پرورش) در این ولایت است.”
اما راه خانم مرادی تا ولایت دایکندی از مناطق ناامن می‌گذرد. او منتظر پرواز هلیکوپترهای ارتش یا پلیس به دایکندی است. معصومه مرادی نرسیده سر کار، با کوهی از مشکلات رو به رو است. پیشنهادها و خواست‌های بسیاری را ساکنان این ولایت از حالا در برابر او مطرح کرده‌اند.
در راس این خواست‌ها امنیت و بهبود وضع اقتصادی زنان قرار دارد. خانم مرادی امیدوار است که هم از بودجه توسعه‌ای دولت و هم از کمک‌های جامعه بین‌المللی سهم مناسبی برای ولایتش داشته باشد تا هزاران هزار درخواست و تقاضا را جواب بدهد.