رقابت‌های انفرادی مردان اوپن فرانسه در حالی به روز پایانی خود رسید، که دو تنیس‌باز حاضر در فینال را به سختی بتوان بازیکنان متخصص زمین‌های خاک رس نامید. از یک سو استن واورینکا با حذف دوست قدیمی‌اش راجر فدرر و جو ویلفرد سونگا از کشور میزبان به فینال رسید و از سوی دیگر نواک جوکوویچ با پیروزی بر رافائل نادال قهرمان ۹ دوره اوپن فرانسه و اندی ماری، مرد شماره ۳ جهان.
بسیاری از کارشناسان می گویند که استن واورینکا در بازی فینال یک «مأموریت غیرممکن» را در پیش دارد: بردن جوکوویچ.
جوکوویچ این روزها در اوج دوران بازی‌اش است. با اختلاف نزدیک به ۵۰۰۰ امتیاز در رده‌بندی تنیس جهان صدرنشین است. در ۲۷ مسابقه اخیر شکست‌ناپذیر باقی‌ مانده که این شامل ۱۶ مسابقه این فصل روی زمین‌های رُسی هم می‌شود.
در مسابقه نیمه‌نهایی اندی ماری یکی از بهترین بازی‌های عمرش را ارائه کرد، اما نتیجه‌ای که در ست پنجم عایدش شد، به خوبی نمایانگر قدرت کنونی جوکوویچ است: ۱-۶.
در مسابقات رودررو هم اوضاع چندان به نفع تنیس‌باز سوئیسی نیست و او ۳-۱۷ از حریف صربش عقب است. ولی خبر خوب برای هواداران واورینکا این است که او از معدود تنیس‌بازانی است که می‌تواند از همان خط انتهایی زمین (بیس لاین) جوکوویچ را به دردسر بیاندازد. واورینکا می‌تواند تقریبا از همه جای زمین ضربات کُشنده‌ای بزند و برای این کار هم احتیاج ندارد تا حریف‌اش فضایی در اختیار او قرار دهد.
در ضمن واورینکا با وجود رکورد ضعیف، حسابی عرق جوکوویچ را در بازی‌های مستقیم درآورده است. چهار مسابقه اخیر این دو در گرند‌اسلم‌ها ۵ ست طول کشیده. با این که جوکوویچ سه بار برنده شد، اما در دو مسابقه، کار تا آخرین لحظات، نفس‌گیر و پایاپای پیش رفت. حالا هم جوکوویچ باید در حالی در فینال بازی کند که کمتر از حریف استراحت کرده، هرچند که خودش معتقد است از این بابت مشکلی ندارد: “فکر کنم اوضاعم برای فینال خوب باشد. تمام توانی که در من باقیمانده را روز بازی فینال در زمین می‌گذارم و امیدوارم که برای قهرمانی کافی باشد.”
داستان رقابت دو تنیس‌باز روی رُس اما کاملا متفاوت است. آن‌ها سه سال است که با هم بازی نکرده‌اند. جوکوویچ هر ۵ بازی روی رُس را برده و در کل فقط ۲ ست به حریف‌اش داده است. مرد شماره یک تنیس جهان تا پیش از نیمه دوم مسابقه نیمه‌نهایی مقابل ماری در رولان گاروس خیلی راحت کار کرد. او تمایل زیادی به سُر خوردن روی زمین‌های هاردکورت در موقعیت‌های دفاعی دارد؛ کاری که انجامش روی رُس به مراتب آسان‌تر است. قهرمان رقابت‌های امسال اوپن استرالیا همچنین می‌تواند ضربه‌های سنگین گوشه زمین را جواب دهد و به سرعت به جایگاه‌اش برگردد.
ووارینکا در یک‌چهارم نهایی جلوی فدرر نشان داد می‌تواند مدتی طولانی در سطحی بالا بازی کند و در مسابقه نیمه‌نهایی جلوی سونگا هم ثابت کرد حتی وقتی خیلی سطح بالا بازی نمی‌کند هم می‌تواند در صورت لزوم به سرعت ریتمش را تغییر دهد. او درست در جایی که باید آن‌قدر خوب سرویس زد که بتواند از ۱۷ «بِرِک پوینت»، ۱۶ تا را نجات دهد و در لحظات درست، چنان ضربات درستی زد که «تای برک» حیاتی در ست سوم را ببرد. او در دو مسابقه قبلی‌اش عالی سرویس زده و بدون حفظ این روند، به هیچ عنوان امکان پیروزی بر جوکوویچ را نخواهد داشت.
روی کاغذ هر طور حساب کنیم جوکوویچ بخت بیشتری برای برنده شدن دارد. در مقابل تنها قهرمانی واورینکا در اوپن استرالیا، جوکوویچ هشت قهرمانی گرند‌اسلم‌ها را در کارنامه دارد، هرچند که تا به حال جام قهرمانی اوپن فرانسه را بالای سر نبرده و واورینکا بهتر از هرکسی می‌داند که جوکوویچ هرکاری برای تکمیل کلکسیونش می‌کند: “او امسال عالی بوده، تقریبا برنده تمام عناوین شده و بهترین تنیس زندگی‌اش را بازی می‌کند. ولی می‌دانم که وقتی من بازی خودم را می‌کنم، او خیلی خوشش نمی‌آید. معمولا وقتی من بازی تهاجمی خودم را می‌کنم، او نمی تواند بهترین نمایشش را ارائه دهد. برای همین هم سعی می‌کنم روی بازی خودم تمرکز کنم تا بازی درجه یکی داشته باشم.”