موسسه «دست به دست افغانستان» که در ولسوالی آقچه ولایت جوزجان فعالیت داشته، زنان روستایی را در بخش حرفه و فن آموزش های مختلف داده است.
منیره یکی ازاین زنان است که پس از فراگیری آموزش‌های حرفه‌ای توانسته است برای خانواده‌اش درآمد خوب داشته باشد.
این خانم که حرفه خیاطی را پیش می برد می گوید دو فرزند دارد و با دوخت لباس‌های همسایگانش نفقه فرزندان خود را تأمین می‌کند: “در یکی از کارگاه های خیاطی موسسه “دست به دست” در آقچه عضو شدم و حرفه خیاطی را به صورت معیاری آموزش دیدم، کار ما بسیار خوب پیش می‌رود در کارگاه خیاطی آمدم و از این جا یک پایه ماشین گرفتم و آموزش آن را نیز فرا گرفتم که در زندگی ما تغییرات زیاد آمده و حالا پس‌انداز هم کرده می‌توانم و اول نمی‌توانستم در خانه پس انداز بکنم و از دولت می خواهم به خانم هایی که کار کرده می توانند اما به شروع کار پیسه ندارند کمک کند.”
در کنار منیره زنان دیگری نیز از طریق فراگیری حرفه ها در تامین معیشت خانواده های خود کمک می کنند.
مروه که گلدوزی را به صورت حرفه‌ ای فراگرفته می گوید فعالیت زنان روستایی برای کاهش فقر از طریق حرفه های کوچک سودمند واقع شده است و زنان می‌توانند تولیدات دستی شان را به مارکیت های کشور عرضه کنند:
مروه می گوید: “در سال های اخیر وضع اقتصادی خانم ها بسیار خراب شده اما ما زمانی که به موسسه “دست به دست” آمدیم در آمد نداشتیم و حتی نمی توانستیم یک پایه ماشین را خریداری کنیم حال از این طریق توانستیم یک پایه ماشین گرفته کار خود را شروع کنیم و از این طریق می‌توانیم روزانه صد یا دو صد افغانی در آمد کنیم و خواست ما از حکومت این است خانم هایی که نادار هستند زمینه فراگیری آموزش‌های حرفه‌ای رازیادتر فراهم کند‌ تا بتوانند یک چیزی در آمد نمایند.”
در همین حال عزیز الله هاشم پور مسئول موسسه “دست به دست” گفت که بیش از ۱۳۰۰ زن در جوزجان حرفه‌های مختلف مسلکی را آموزش دیده اند که پس از آموزش، ابزار کاری و مواد خام را به گونه رایگان به این زنان توزیع می کنند.
به گفته هاشم پور این شمار زنان خدمات مالی کوچک، توسعه تشبثات کوچک و اساسات تجارت را آموخته اند و اکنون برای ارزش دهی به محصولات شان به خوبی می توانند بازاریابی کنند: “در حدود ۱۳۵۰ خانم را ما در حرفه های مختلف مانند مرغداری، مالداری، قالین بافی، پشم ریسی، خیاطی،‌ گلدوزی، قرص دوزی و سیمیان سازی تنظیم کردیم و اکنون در این بخش‌ها فعال هستند و برای هر نفر ما می‌توانیم که حد اوسط ۴ هزار افغانی تجهیزات و مواد تهیه کنیم تا حرفه آن ها فعال شوند و برای انکشاف کار شان قرضه های کوچک بدون سود را نیز اجرا می کنیم.”
مسئول “موسسه دست به دست” در جوزجان می‌افزاید که بیشتر خانم ها در روستا‌ها از خود در آمد ندارند و برای مخارج شان منتظر بزرگان خانواده و شوهران شان هستند.
در این حال مقامات محلی جوزجان می گویند که کارکردن بیرون از منزل برای زنان در این ولایت مساعد است و زنان در بخش های مختلف دولتی و غیر دولتی سهم فعال دارند.
اما به باور مسئولان امور زنان جوزجان با این همه در حال حاضر زنان روستایی به دلیل مردسالاری و سنت‌های حاکم در جامعه نمی توانند در فعالیت های بیرون از منزل به ویژه در بخش‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی سهم داشته باشند. اما امیدواری هایی وجود دارد که جامعه جهانی و حکومت وحدت ملی بتوانند برای زنان بی کار و بی سواد زمینه های موثر کاری را فراهم سازند.