کودکان کار، افرادی که در نخستین سال‌های زندگی خود، سختی‌هایی را از زندگی دیده‌اند که شاید برخی افراد در سال‌های واپسین زندگی، چنین رنج‌هایی را ندیده باشند.
ازاین‌دست کودکان در کشور ما بی‌شمارند و تنها در ولایت هرات بنا به گفته مسئولان نزدیک به هفت هزار کودک یا مشغول به کارهای سخت هستند و یا هم در خیابان‌های هرات به دنبال لقمه نانی برای خانواده.
باوجود نهادهای فراوان در این زمینه نه‌تنها آمار این کودکان کم نشده بلکه هنوز هم به تعداد آنان افزوده می‌شود. با توجه به افزایش روزافزون این کودکان و عدم توانایی دولت برای ایجاد شرایط اقتصادی بهتر در کشور، همواره بیم آن می‌رود که چه سرنوشتی در آینده منتظر این کودکان است، کودکانی که در دیگر کشورها به‌عنوان آینده‌سازان یاد می‌شوند اما در کشور ما آنان هیچ امیدی به آینده ندارند.
بصیر احمد یکی از کودکان کار می‌باشد که نان‌آور یک خانواده ۸ نفری است. وی بعد از پدر مریضش که توان کار کردن را ندارد بزرگ‌ترین مرد خانواده به‌حساب آید و علاوه بر تهیه مخارج روزمره خانواده، هزینه تحصیل دو برادر کوچک خود را نیز می‌پردازد.
اقداماتی را که نهادهای خصوصی و حکومتی برای تغییر روند زندگی کودکان خیابانی روی دست داشته، دردی از مشکلات این قشر جامعه حل نکرده است.
جیلانی فرهاد سخنگوی والی هرات در رابطه به اقدام حکومت برای سروسامان بخشیدن به وضعیت کودکان خیابانی گفت: “با توجه به شمار زیاد کودکان خیابانی در هرات، حکومت توان رسیدگی به همه آنان را ندارد”.
وی بیان داشت که حکومت محلی هرات در این اواخر شروع به اطلاع‌رسانی به خانواده کودکان کرده تا مانع از کار کردن آنان شوند.
از سوی دیگر برخی نهادهای خیریه هم با پرداخت هزینه مکاتب کودکان و مخارج خانواده‌های آنان سعی در کاهش میزان کودکان در خیابان دارند.
اما این اقدامات چنانچه از کارکردهای قبلی پیداست اقدامات موقتی و نه‌چندان مفیدی برای بازگرداندن این کودکان به دنیای کودکی‌شان است و حکومت باید در پی راه‌حل اساسی ازجمله احیای اقتصاد کشور برای محو این پدیده باشد.